امیر پازواری

شمارهٔ ۱۷۵

اونوختْ که مرهْ شه خنه دوستْ انداته

ته بالْ مه سَرینْ بی، شُو و روز نواته

اسا دیگر جا، مهرْ به دلْ شهْ بپاته

بهِشْتِمهْ شه جان و سرْ ره به پاته

منهْ کچیکه یارکْ، مرهْ نواته

فلکْ صد هزارْ داغْ به دلْ هُو نیاته

سٰازْمّهْ زری کَوشکْ اندرینْ سراته

اُونْ روزْ سیُو بُو که نَوُو اُونجهْ جاته