امیر پازواری

شمارهٔ ۱۹۴

تا که اینْ کِسْ خاطرْ مُشوّشْ بویی

چشمِ خینْ شَنّه و سینه پرْ آتش بویی،

دلِ بیخْ ره بندو، درد منقّش بویی

غذارهْ جگرِ خین‌ها کردهْ، خشْ بویی،

تا مه دلْ به گردِته پری‌وش بویی

تا جانْ به منهْ تَنْ در کشاکَش بویی،

تا آرزویِ منْ سر آتش بُویی

دلْ آماجِ تیرِ ته پری‌وش بویی