امیر پازواری

شمارهٔ ۱۹۵

گُل‌دستهْ به ظُلمٰاتْ همیشه شوبی

کَسْ نیه که مه پیغُوم به ته بَوُویی

خینْ شنّهْ مه دیده و مجیک پرزویی

اونْ دَرْدْ که مره شونه، تره نَشویی

ته غمزه منه قاتله، روز و شویی

ته نازه که مه کشتنِ تیغ ره سُویی

دوست که کشتنِ دلْ ره بساته گویی

مره بمردنْ غم نیه، نیمه جویی