امیر پازواری

شمارهٔ ۱۹۷

امیر گنه: کمترین بندومهْ ته گر گُویی

کمترینْ بنده‌ی جانْ جه جدا چه (چون) بَوُویی

ته پاکْ گوهر ره مهرْورزی پرْ بویی

مرهْ به دَنی کَسْ نیِهْ، مه کَسْ تویی

چشْ تازه نرگِس دوستْ خجیرهْ‌خویی

دیمْ سرْخهْ گلِ وَلْگلهْ که پاکْ بشْکُویی

تَنْ سَوسَنهْ که سر بدَرْ اُورْنه گویی

کَمنْ مشکهْ، عاشقْ، انتظار ره بُویی