امیر پازواری

شمارهٔ ۲۰۵

دوستْ گلهْ وَلگْ سَرْ بوارسته بو، شی

بَورینْ شیشه ره که پربَوُو تشین مَیْ

زرْجُومهْ ره دُوستْ دکرده، مره خُونَیْ

همینْ من و دوستْ بوئیم و شیشه‌ی مَیْ

عَرقْ بَزوُ سٰاقی، بَخرْد شیشه‌یِ مَیْ

دیمْ سرخهْ گِله وَلگهْ که بُوئهْ دَرْمَیْ

از مشک و عنبرْ خطّ بَکشیِهْ رُو تَیْ

تارِ عَنکبوتْ وَنّهْ ملیچه‌یِ پَیْ