امیر پازواری

شمارهٔ ۲۰۹

کردْ خیمه بَزو، اُویِ چشْ مه حبابی

دل سُوجنه مه، اینه وَرْ بو کبابی

ویله وَر اینه، شربتْ به لوزنْ آیی

من کیمه جفاکَش به دلْ تهْ خرابی

بَوینْ که به چشْ آخر نمونس آبی

مه جون و بَدنْ کارْ کنّهْ شه ثوابی

بیجنْ صفتْ چاه درمه، افراسیابی

مَنیجه کو؟ دَرْ دَرْ اِ، مره دریابی