امیر پازواری

شمارهٔ ۲۱۱

شُومّه به تماشا که بَیُورم یاری

بدیمه زری تَشتْ، عَنبرْ لُو ویماری

بالا بلنْ، اَبرو کَمنْ، سوره داری

که گُل‌ها فدایِ چنین یار بباری

نگذشته بی مدت، به روزگاری

در آمو حَمّومْ مَسّه چشْ، سوره داری

بَشسّه شه کَمنّ ره و هُو پچاری

صد جیم و اَلفْ به هَرْ گلاله داری