امیر پازواری

شمارهٔ ۴۴

گِلْدَسْتِهْ! ته واسِّرْ سَرْگِردُونْمِهْ، آوارْ

سونِ دیو وُ دَدْ مِجِمِّهْ دامِنِ غٰارْ

به اینْ خُورِهْ چیرْ، آخر چه سُونِه مه کارْ؟

دَکِتْ به تنی (تِنِهْ) دَرْ، سُوجم تِهْ عِشْقِ نٰارْ

بَکِتْمِهْ شِنی مِلْک وُ مِقُومِ شِهْ (شی) یٰارْ

دَکِتْمِهْ تِنی دَرْکه دَرْدِْ مه کِنی خٰارْ

گُوشهْ نظری به مِنِهْ نامِرادْ دارْ

تُو مِهْ (می) حاتِمی، مِنْ ته (تی) کَرِم اُمیدْوارْ