امیر پازواری

شمارهٔ ۵۵

گاهی مَسّهْ، گَهْ بی‌هوشْ، گٰهی مِنٰاهوشْ

هَردمْ توبه‌یِ حقّْ به دلْ مه کِنی جُوشْ

هَلی وُ پِشمالی دِشندی بُناگوشْ

ته نخجیرِمهْ، شِهْ کَمِنْ دَرْآوِرْمِهْ دُوشْ

مَطْلوبْ وینه که سَخُونْرِهْ هٰاکنی گُوشْ

دا قَصّه‌یِ مَجنونْ بَنوُو فِرامُوشْ

هر کس که مَطْلوبِ دَسْ زَهر هٰاکِنی نوشْ،

سُونِ آبِ طَهُورِهْ، وینه هزارْ جُوشْ