امیر پازواری

شمارهٔ ۵۷

کی گِتْ بو که وَرْفِ سَرْکَلِنْ آتشْ، وَشْ!

دَراییِنْ زنگی و دییِنْ آتشْ‌رِهْ خِشْ!

مِنْ حَیْروُنِ ته چیرمهْ بالا سُوره وَشْ

نٰاوَرْف اوُ بُونه وُ ناکه میرِنه آتَشْ

دل سنگه منی،اُوچییِهْدارنه مه چِشْ؟

دلْ اوُئه منی، چیوَرْ نمیرْنِهْ آتَشْ؟

اینه وَر عَجایبْ مه بالا سُورِوَشْ،

اُورِهْ سَنگْ بَزالیتهْ، سنگْ دارْنه آتَشْ