امیر پازواری

شمارهٔ ۹۸

کِجِهْ تا کِجِهْ گِرْدِنُ و بوئه سٰامون؟

مه دِدَستْ به دوُستِ گردنْ تا به دامُونْ

پیغوم که ته جا رسیمه روزگارونْ

تو شه خِشْ قراری، منْ ندارمه آروُنْ

اونکه پَرْدِهْ‌گاهْ، هرگز نیامو بیرونْ،

اونکه اَفْتُو، هرگز ندییه وِنِهْ سُونْ،

اَمْرُوزْ به رسوایی هرستا به مَیْدونْ

یارونْ مَحْشَرِ روزهْ اَمْروُزْ به گیلُونْ