امیر پازواری

شمارهٔ ۷

عجب خشه که طالع کسی‌ره یاره

هزار وله کار کنّه، دنی ورْ خاره

بی‌عیب به دنی خونن یکی خداره

مره ذرّه عیب، این‌که، دنی‌ره یاره

نازنین دوست دل، لنگرمه اختیاره

زمین بیته لنگر، به یک‌جا قراره

دوستِ دلِ سَرْ، مه دکون عطّاره

بعضی چیزها که وینه، اونجه در کاره

دوستِ مجشگاه، هر صواح رو کناره

معجر بکته، سیم و زر پاک دیاره

مه چش هر شو دریوئه، یک‌جا قراره

نی نی به گردابْ، شیرین بئیته جاره

ونه هکردن فکر نهم سماره

عجب بیستون بساته این سماره