رفیق اصفهانی

شمارهٔ ۱۲۷

خوش آنکه مرا کشته به میدان تو یابند

چون گوی، سرم در خم چوگان تو یابند

گر زانکه بجویند شهیدان وفا را

صد کشته به هر گوشه ی میدان تو یابند

بر دیده نهند از سر تعظیم نکویان

خاری که ز دیوار گلستان تو یابند

عیسی نفسان چاشنی عمر ابد را

چون خضر ز سرچشمه ی حیوان تو یابند

بگشا گره از زلف گره گیر که عشاق

دلهای خود از زلف پریشان تو یابند

بخرام که شرمنده همه سرو قدان را

از جلوه ی شمشاد خرامان تو یابند

در عهد تو تنها نه رفیقست که هر جا

پیمانه کشی هست به پیمان تو یابند