رفیق اصفهانی

شمارهٔ ۲۹۸

خوشا روزی و حبذا روزگاری

که یاری نشیند به پهلوی یاری

بتن ناتوان و بدل بی قرارم

که از درد یاری و داغ نگاری

تن ناتوانم ندارد توانی

دل بی قرارم ندارد قراری

مپرس از شب و روز من کز غم تو

دل خسته ای دارم و جان زاری

چه پرسی ز کارم که دور از تو دارم

نه جز گریه شغلی نه جز ناله کاری

برآید امید تو امید گاها

برآری گر امید امیدواری

رفیق از گل و سروم آسوده دارد

بت سروقدی مه گلعذاری