رفیق اصفهانی

شمارهٔ ۸۵

مرا به باده کشی کاش آنکه عیب کند

رود به میکده تا سیر سر غیب کند

جوان کند می گلرنگ پیر را چه عجب

از آنکه توبه ز می در زمان شیب کند

به محفلی که تو ساقی شوی نمی دانم

که اجتناب ز صهبا چسان صهیب کند

به گلشنی که گریبان جامه باز کنی

ز انفعال تو گل سر فرو بجیب کند

رفیق، شک برد از دل شراب، اهل یقین

نباشد آنکه در این نکته شک و ریب کند