رهی معیری
خاک شیراز
۱
چون شفق گرچه مرا باده ز خون جگر است
دل آزاده‌ام از صبح طربناک‌تر است
۲
عاشقی مایهٔ شادی بُوَد و گنجِ مراد
دل خالی ز محبت صدف بی‌گُهر است
۳
جلوهٔ برقِ شتابنده بوَد جلوهٔ عمر
مگذر از بادهٔ مستانه که شب در گذر است
۴
لب فروبسته‌ام از ناله و فریاد ولی
دل ماتم‌زده در سینهٔ من نوحه‌گر است
۵
گریه و خندهٔ آهسته و پیوستهٔ من
همچو شمع سحر آمیخته با یکدگر است
۶
داغ جان‌سوز من از خندهٔ خونین پیداست
ای بسا خنده که از گریه غم‌انگیزتر است
۷
خاکِ شیراز که سرمنزل عشق است و امید
قبلهٔ مردم صاحب‌دل و صاحب‌نظر است
۸
سرخوش از نالهٔ مستانهٔ سعدی است رهی
همه گویند ولی گفتهٔ سعدی دگر است
تصاویر و صوت
نظرات
سمر
araghi
ارجمندی
بهرامیان
اسماعیل
امین
محمد اسداللهی
احمدآرام نژاد
سید محسن