رهی معیری

بادرودوسپاس فراواندربیت چهارم "رمیده ایم" صحیح است
پاسخ: با تشکر، تصحیح شد.

با تشکر در بیت سوم فکر میکنم در نسخه کتابخانه اینجانب (خویش ) نوشته شده و احیانا خویش صحیح باشد نه خویشتن . عزت زیاد اجرکم عندالله
پاسخ: با تشکر، تصحیح شد.

با درود وسپاس فراواندر بخش پایانی غزلیات "رهی"، جای این غزل خالیست:دردا که نیست جزغم واندوه،یارمن ای غافل از حکایت اندوه بار منگرشکوه ای سرایم از احداث روزگار رحم آوری،به روز من و روزگار منرنج است بارخاطرو زاری است کاردل این است ازجفای فلک،کاروبارمن رفت آن زمان،که نغمه طرازان عشق را آتش به جان زدی،غزل آبدار منشیرین ز میوه،سخنم بود کام خلق دردا که ریخت بادفنا ،برگ وبار منعمری چو شمع درتب وتابم،عجب مدار گرشعله خیزد از جگر داغدار من ور زآنکه همدمی است مرادلنشین غمی است پاینده باد غم،که بود غمگسار منپیک مراد، نامه جان پرور ترا آوردو ریخت خرمن گل،در کنار منیک آسمان ستاره و یک کاروان گهر افشاند بر یمین من و بر یسار منشعری به تابناکی ونظمی به روشنی مانند اشک دیده شب زنده دار مندیگر به سیر باغ وبهارم نیاز نیست ای بوستان طبع تو،باغ وبهار منبردی گمان،که شاهدمعنی است ناشکیب در انتظار خامه صورت نگار من غافل،که باشکنجه این درد جانگذار غیر از اجل،کسی نکشد انتظار منفرداست ای رفیق،که از پاره های دل افشان کنی شکوفه وگل برمزارمنفرداست،که از تطاول گردون رود به باد تنها نه جان خسته،که مشت غبارمنواین شکوه هاکه کلک من ازخون دل نگاشت بر لوح روزگار بود یادگار من این غزل زیبا،آخرین غزل این شاعر بزرگوار است که در شهریور 1347 و در بستر بیماری سروده است.
پاسخ: با تشکر، بعد از همین غزل به عنوان «آخرین غزل» اضافه شد. دوستان لطفاً در بازبینی در صورتی که نشانی منبع آن را می‌دانند ذکر کنند.