رودکی

رباعی شمارهٔ ۱۷

۱

در جستن آن نگار پر کینه و جنگ

گشتیم سراپای جهان با دل تنگ

۲

شد دست ز کار و رفت پا از رفتار

آن، بس که به سر زدیم و این، بس که به سنگ

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

حسین ماپار

۱۳۹۰/۰۷/۲۲ - ۱۶:۵۶:۳۸

به نظر می رسد در مصرع آخر، «زدم» می بایست «زدیم» باشد.هم به دلیل تطابق با فعل «گشتیم» در مصرع دومو هم به خاطر روان نمودن وزن در مصرع چهارمسپاسگزارم اگر نسخه های مرجع را دوباره بررسی نمایید.

سیاووش

۱۳۹۳/۰۳/۱۸ - ۰۵:۳۲:۱۹

به نظر فرمایش دوستمون مبنی بر -زدیم- به جای زدم کاملا درست است

مهدی قناعت پیشه

۱۳۹۸/۰۱/۱۲ - ۲۱:۰۶:۳۷

منظور ان یار با کینه و جنک ما هستیم که به کاما بعد از یارر نیاز است و چون ما با دشمنی دنبال حق باشیم همیشه غمگین و گرفتاریم و این از کینه و دشمنی ماست

Reza Deilami

۱۳۹۹/۱۰/۱۶ - ۰۳:۰۲:۰۶

تصور می‌کنم مصراع آخر باید این‌گونه باشد:"آن بس که به سر زدم و این بس که به سنگ"زیرا دست ابتدای مصراع پیشین آمده و دورتر است و پا در انتها، و از آنجایی که دست را بر سر می‌زنند و پا بر سنگ می‌خورد، آدات اشاره باید تغییر کنند!

ایمان

۱۴۰۰/۰۶/۰۷ - ۱۰:۰۵:۴۸

در مصرع آخر، زدیم به جای زدم، درست‌تر به نظر می‌رسد. هم از دیدگاه هماهنگی با مصرع دوم (گشتیم) و هم وزن.

نمایش بیشتر