گنج تاریخ ما - سعدی - شنیدم که در دشتِ صنعا جنید

سعید

۱۳۹۳/۰۲/۱۳ - ۱۰:۱۷:۵۸

نگاه سعدی خیلی عارفانه و روشن بینانه است. با چنین روحی و اندیشه ای حتما درون آرامی داشته.شعر بسیار زیبایی بود. در همه حکایات سعدی تاکید به فروتنی، بخشندگی و دستگیری از زیر دستان داره که خیلی مورد نیاز امروز ما هم هست.اگر روزی فرزندی داشته باشم حتما با سعدی بزرگش میکنم.

۷

۱۳۹۶/۰۱/۱۷ - ۰۳:۵۹:۲۲

شنیدم که در دشت صنعا جنیدسگی دید بر کنده دندان صیدجنید بغدادی یا جنید نهاوندی:صوفی‌ بزرگ قرن ‌سوم‌. جنیدبن ‌محمدبن ‌جنید خزّاز قواریری‌ خواجه‌ عبداللّه ‌انصاری‌ لقبِ او را زَجّاجِ خَزّاز آورده.زیرا پدر جنید تاجر شیشه‌ (قَواریر) و خود او تاجرِ ابریشم ‌خام‌ (خَز) بوده ‌است‌، مانند کرخی و بصری و دیگران بسیار اصل او از ایران میباشد و ارادت بسیار به بایزید داشته تا جایی که خود را شاگر او میخواندپس از غرم و آهو گرفتن به پیلگد خوردی از گوسفندان حیغرم=بر وزن فرم: میش کوهی،قوچبز کوهی

۷

۱۳۹۶/۱۰/۲۱ - ۱۲:۲۲:۳۳

در بیت سوم پی به معنی رد است آهو گرفتن به پی: ردزنی آهو-ردگیری آهوحی: در اینجا به دو معنی است:نخست جانور ماده و دوم ایل و قبیلهمیگوید این سگ زمانی چنان بود که غرم(میش کوهی) و آهوی گربزپا را ردزنی و فراچنگ می آورد ولی آکنون که دندانهایش شکافته و کنده شده لگدخور میشها (گوسپندان ایل)شده است.زمانی جانوران وحشی مانند آهو و میش کوهی را شکار میکرد و اکنون از اهلی ها هم کتک میخورد.

غزالی

۱۳۹۷/۰۹/۰۸ - ۰۹:۴۶:۴۶

جناب بابک شما نه تنها حضرت مولانا را نفهمیده اید بلکه از شیخ سعدی هم چیزی سرتان نمی شود. چون اگر می دانستید چنین سخن نمی گفتید و می فهمیدید که مسلک هر دو یکیست.شما اگر پیام همین شعر زیبا را درک می کردید چنین فضل نمی فروختید و تحقیر دیگران را جایز نمی شمردید.

۸

۱۳۹۷/۰۹/۰۸ - ۱۰:۴۲:۴۳

در این که سعدی در میان بزرگان شعر و ادب فارسی نماد واقع گرایی است تردید نیست جناب بلخی اما نمونه روشن مردمانی است که از واقعیت گریخته به مجاز پناه برده اند. و دریغا شمارشان هر رزوز رو به فزونی دارد.

ناصر

۱۳۹۷/۰۹/۰۸ - ۱۲:۳۰:۵۰

ترسیم زندگی روز مره و اجتماعی را از سعدی بخوانید ، و از مولوی ترسیم دنیای هپروت را

نادر..

۱۳۹۷/۰۹/۰۸ - ۱۳:۳۸:۲۸

مقایسه! پی در پی مقایسه!اصل فدای حاشیه

۸

۱۳۹۷/۰۹/۱۰ - ۱۱:۴۹:۳۴

نادر گرامی جان کلام در همین مقایسه است مجاز و واقعیت

بابک چندم

۱۳۹۷/۰۹/۲۴ - ۱۹:۰۶:۴۶

@ 8 و ناصر و بابکهمین ایراد را بر سعدی هم می توان گرفت که "واقع گرا" نیست و مجاز می گوید و و و...، نمونه:"همه عمر سر برندارم از این خمار مستیکه هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی" ...اما،در بیان خود سعدی می توان حال و احوال شوریده ای چون مولوی را در یافت:"چو شوریدگان می پرستی کنندبه آواز دولاب مستی کنندبه چرخ اندر آیند دولاب وارچو دولاب بر خود بگریند زاربه تسلیم سر در گریبان برندچو طاقت نماند گریبان درند{مکن عیب درویش مدهوش مستکه غرق است از آن می‌زند پا و دستنگویم سماع ای برادر که چیستمگر مستمع را بدانم که کیستجهان پر سماع است و مستی و شورولیکن چه بیند در آیینه کور}...اگر که به سه بیت آخر توجه کنید، سعدی هر شنونده ای را قادر به شنیدن، و دیدن و درک و فهم این سخنان نمی داند...پس ،همچون حافظ پس از خودش، در پرده سخن می گوید...بر خلاف مولوی که بی پرده تر می شورد...

Gholam Balouch

۱۴۰۰/۰۸/۲۰ - ۱۷:۳۳:۱۰

دوستان در باب تواضع هستیم.

سعدی

بخش ۲۲ - حکایتِ جُنید و سیرتِ او در تواضع

تصاویر و صوت

نظرات