سعدی
بخش ۲ - گفتار اندر فضیلت خاموشی
اگر پای در دامن آری چو کوه
سرت ز آسمان بگذرد در شکوه
زبان درکش ای مردِ بسیار‌دان
که فردا قلم نیست بر بی‌زبان
صدف‌وار گوهرشناسانِ راز
دهان جز به لؤلؤ نکردند باز
فراوان‌سخن باشد آکنده‌گوش
نصیحت نگیرد مگر در خموش
چو خواهی که گویی نفس بر نفس
حلاوت نیابی ز گفتارِ کس
نباید سخن گفت ناساخته
نشاید بریدن نینداخته
تأمّل‌کنان در خطا و صواب
به از ژاژخایانِ حاضر‌جواب
کمال است در نفسِ انسان سخُن
تو خود را به گفتار ناقص مکُن
کم‌آواز هرگز نبینی خجل
جوی مشک بهتر که یک توده گل
حذر کن ز نادانِ ده‌مَرده‌گوی
چو دانا یکی گوی و پرورده گوی
صد انداختی تیر و هر صد خطاست
اگر هوشمندی یک انداز و راست
چرا گوید آن چیز در خفیه مرد
که گر فاش گردد شود روی‌زرد؟
مکن پیشِ دیوار غیبت بسی
بود کز پسش گوش دارد کسی
درونِ دلت شهربند است راز
نگر تا نبیند درِ شهر باز
از آن مردِ دانا دهان‌دوخته‌ست
که بیند که شمع از زبان سوخته‌ست
تصاویر و صوت
نظرات
علیرضا
علیرضا
نفس
امین کیخا
امین کیخا
امین کیخا
مینا
امین کیخا
مینا
زهرا
فرشاد
م.
ناشناس
محمد رضا نیک زاد و عباس فاضلی
عدنان
مصطفی ا
بیگانه
افراسیاب کیانی
مهدی
پری
ابراهیم رحمتی
آبتین
پاسخ دوست عزیز آقا ابراهیم خان عرض میکنم که هر موضوعی رو باید در ظرف زمان و مکان خود سنجید.مقایسه حال با دوران سعدی سخت اشتباه است. ضمنا سعدی هر سکوتی رو فضیلت ندانسته.به طور مثال میفرماید: تا مرد سخن نگفته باشد عیب و هنرش نهفته باشد و .....ایشان بیهوده گویی رو مذمت می‌کنند.چیزی که اکنون باب شده است. در عصر مشروطه به غلط بر سعدی تاختند که ارتجاعی است و یکی از موارد هم همین بود. برای قدر و ارزش پیدا کردن، تاختن بر سعدی کار سخت اشتباهی بود. ضمنا اگر در جامعه هم مردم کم گویی پیشه کنند و به جا سخن بگن و به یک کلام با تدبیر پیش بروند، این همه مصیبتی که با آن دست و پنجه نرم میکنیم وجود نداشت.