
سعدی
غزل شمارهٔ ۱۵۲
۱
بیا که نوبت صلح است و دوستی و عنایت
به شرط آن که نگوییم از آن چه رفت حکایت
۲
بر این یکی شده بودم که گرد عشق نگردم
قضای عشق درآمد بدوخت چشم درایت
۳
ملامت من مسکین کسی کند که نداند
که عشق تا به چه حد است و حسن تا به چه غایت
۴
ز حرص من چه گشاید تو ره به خویشتنم ده
که چشم سعی ضعیف است بی چراغ هدایت
۵
مرا به دست تو خوشتر هلاک جان گرامی
هزار باره که رفتن به دیگری به حمایت
۶
جنایتی که بکردم اگر درست بباشد
فراق روی تو چندین بس است حد جنایت
۷
به هیچ روی نشاید خلاف رای تو کردن
کجا برم گله از دست پادشاه ولایت
۸
به هیچ صورتی اندر نباشد این همه معنی
به هیچ سورتی اندر نباشد این همه آیت
۹
کمال حسن وجودت به وصف راست نیاید
مگر هم آینه گوید چنان که هست حکایت
۱۰
مرا سخن به نهایت رسید و فکر به پایان
هنوز وصف جمالت نمیرسد به نهایت
۱۱
فراقنامه سعدی به هیچ گوش نیامد
که دردی از سخنانش در او نکرد سرایت
تصاویر و صوت



نظرات
ل صفایی
محمد
کسرا
علی عطارنژاد
محبوبه ذوالقدر
مهدی جمشیدی
سعید
مهدی
ارشک دادور
رها
فاطمه زندی
سفید
سفید