سعدی

سعدی

غزل شمارهٔ ۲۹۵

۱

خفتن عاشق یکیست بر سر دیبا و خار

چون نتواند کشید دست در آغوش یار

۲

گر دگری را شکیب هست ز دیدار دوست

من نتوانم گرفت بر سر آتش قرار

۳

آتش آه است و دود می‌رودش تا به سقف

چشمه چشمست و موج می‌زندش بر کنار

۴

گر تو ز ما فارغی ما به تو مستظهریم

ور تو ز ما بی نیاز ما به تو امیدوار

۵

ای که به یاران غار مشتغلی دوستکام

غمزده‌ای بر درست چون سگ اصحاب غار

۶

این همه بار احتمال می‌کنم و می‌روم

اشتر مست از نشاط گرم رود زیر بار

۷

ما سپر انداختیم گردن تسلیم پیش

گر بکشی حاکمی ور بدهی زینهار

۸

تیغ جفا گر زنی ضربِ تو آسایشست

روی ترش گر کنی تلخِ تو شیرین‌گوار

۹

سعدی اگر داغ عشق در تو مؤثر شود

فخر بود بنده را داغ خداوندگار

تصاویر و صوت

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 769
منتخبی از اشعار سعدی، حافظ و جامی » تصویر 63
کلیات سعدی مصور و مذهب نسخه‌برداری شده در ۹۳۴ هجری قمری شیراز » تصویر 528
کلیات سعدی مذهب و مصور نسخه‌برداری شده در ۹۲۶ هجری قمری » تصویر 587
حمیدرضا محمدی :
محسن لیله‌کوهی :
سعیده تهرانی‌نسب :
پری ساتکنی عندلیب :
سهیل قاسمی :
فاطمه زندی :
افسر آریا :
نازنین بازیان :

نظرات

user_image
حمید
۱۳۸۷/۰۱/۲۶ - ۱۲:۴۷:۴۴
یکی از زیباترین غزلهای سعدیهمن که خیلی حال می کنم باهاش
user_image
کسرا
۱۳۹۵/۰۶/۰۳ - ۱۳:۲۸:۱۰
غزل زیباییست
user_image
پسند
۱۳۹۷/۰۷/۲۱ - ۱۵:۴۱:۲۷
بیت پنجم ناظر بر آیه : وکلبهم باسط ذراعیه بالوصید است.
user_image
ماهور
۱۳۹۹/۰۶/۱۸ - ۰۲:۱۹:۴۳
تک تک ایات شاه بیت است و مصراعها برجسته
user_image
امیر
۱۳۹۹/۱۲/۰۳ - ۱۱:۵۲:۳۳
بسیاری بر این گمان اند که سعدی همیشه معشوق زمینی را می ستاید که در همین بیت اخر مشاهده می کنیم با کردگار طرفیم و بسیار غزل ها از سعدی که تک تک مصرع ها وجود خدا حس میشه
user_image
nabavar
۱۴۰۲/۱۰/۱۸ - ۱۸:۱۷:۲۵
آتش عشق روزی که دلم عاشق و شیدا شد و تب داردل  رفت ز کف در پی یک خنده ی .دلدار تا صبح  در ِ خانه ی  او بست نشستمزانو به بغل سر به کف و پشت به دیوار با خِش خِش ِ برگی که نسیم َش بپراکنددل خنده زنان گفت که شد لحظه ی دیدار  بس  دل  نگران  چشم به در دوخته بودمهم  هوش ز ِسَر رفته و هم چشم خریدار آهسته   شفق  بُرقعِ   تاریک ِ شب  افکندمرغان  بنشستند   به  سر شاخِ  سپیدار هر   یک  به  نوایی  سخن  عشق سرودندتا  بلکه   شود   سایه ی  معشوق  پدیدار خورشید   سر  از خواب ِ شبانگاه بر آوردتشت ِ زَرَش از  دامن ِ کُوهسار نگون سار در دَشت دو صد لاله ی خون رنگ دمیدندداغی  به  دل ِ سوخته  ،  اَفروخته رُخسار ناگه   رخ   دلدار   سر  بام   عیان   شد  خندانم   و  در رقص چو پروانه سبک بار      مرغ   سحری   بانگ   ز  حلقوم  بر  آوردبر   خیز  که  شد سرو،  خرامان سوی گلزار این  عشق  عجب  معجزه گر  بود، به جانمافکنده   فروغی  که  شدم   پُخته  و  بیدار بر آتش عشق اَر که بری دست ، '' نیا '' جانلولو    همه  یابی   همه  لالا  وُ    چه بسیار
user_image
nabavar
۱۴۰۲/۱۰/۱۸ - ۱۸:۲۵:۴۶
ناگه   رخ   دلدار   سر  بام   عیان   شد  خندیدم  و  در رقص چو پروانه سبک بار