سعدی
غزل شمارهٔ ۳۳۸
۱
دلی که دید که غایب شده‌ست از این درویش
گرفته از سر مستی و عاشقی سر خویش
۲
به دست آن که فتاده‌ست اگر مسلمان است
مگر حلال ندارد مظالم درویش
۳
دل شکسته مروت بود که بازدهند
که باز می‌دهد این دردمند را دل ریش
۴
مه دوهفته اسیرش گرفت و بند نهاد
دو هفته رفت که از وی خبر نیامد بیش
۵
رمیده‌ای که نه از خویشتن خبر دارد
نه از ملامت بیگانه و نصیحت خویش
۶
به شادکامی دشمن کسی سزاوار است
که نشنود سخن دوستان نیک اندیش
۷
کنون به سختی و آسانیش بباید ساخت
که در طبیعت زنبور نوش باشد و نیش
۸
دگر به یار جفاکار دل منه سعدی
نمی‌دهیم و به شوخی همی‌برند از پیش
تصاویر و صوت
نظرات
غبار ..