سعدی
غزل شمارهٔ ۵۳۱
۱
ای از بهشت جزوی و از رحمت آیتی
حق را به روزگار تو با ما عنایتی
۲
گفتم نهایتی بود این درد عشق را
هر بامداد می‌کند از نو بدایتی
۳
معروف شد حکایتم اندر جهان و نیست
با تو مجال آن که بگویم حکایتی
۴
چندان که بی تو غایت امکان صبر بود
کردیم و عشق را نه پدید است غایتی
۵
فرمان عشق و عقل به یک جای نشنوند
غوغا بود دو پادشه اندر ولایتی
۶
ز ابنای روزگار به خوبی ممیزی
چون در میان لشکر منصور رایتی
۷
عیبت نمی‌کنم که خداوند امر و نهی
شاید که بنده‌ای بکشد بی جنایتی
۸
زان گه که عشق دست تطاول دراز کرد
معلوم شد که عقل ندارد کفایتی
۹
من در پناه لطف تو خواهم گریختن
فردا که هر کسی رود اندر حمایتی
۱۰
درمانده‌ام که از تو شکایت کجا برم
هم با تو گر ز دست تو دارم شکایتی
۱۱
سعدی نهفته چند بماند حدیث عشق
این ریش اندرون بکند هم سرایتی
تصاویر و صوت
نظرات
حامد
محسن
اردشیر