سعدی

بنظر می رسد علامت سوال آخر بیت دوم نیازی نیست.

با توجه به تقطیع مصرع های 1-3-4 وزن شعر:مستفعل فاعلات مفعولن فع(- – ل ل/- ل – ل/- – -/-مانند:راز از همه نا کسان نهان با ید داشت. در رابطه با مصرع دوم نیز امکان خوتنش زیر نیز می تواند مطرح باشد:وآگاهی نیست هر دمم بیرون را

درود بر شماهمانطور که دوستان اشاره کردند وزن مصرع دوم گویا مشکل دارد(به اندازه یک هجای کوچک کم دارد)

باسلام خدمت دوستان گرامی.به نظر حقیر، علامت سئوال در بیت آخر بی مورد استچون قرار نیست چیزی پرسیده شودبلکه جمله خبری است.با تشکر و احترام - هادی

درود دوستانوزن مصراع دوّم ایرادی نداره.ما اختیاری داریم که می توان دو هجای کوتاه را به یک هجای بلند تبدیل کرد. چون ارزش زمانی دو هجای کوتاه برابر با یک هجای بلند است. البته از این اختیار همه جا نمی توان استفاده کرد، در بعضی از اوزان و در بعضی از ارکان آن وزن می توان از این اختیار استفاده کرد، در حقیقت این خاصیّتِ وزنیِ بعضی از اوزان است.وزن این رباعی این است:مُستَفعِلُ فاعِلاتُ مَفعولُن فَعتن تن ت ت / تن ت تن ت / تن تن تن / تنکه می تواند این هم باشد:مَفعولُن فاعِلاتُ مَفعولُن فَعتن تن تن / تن ت تن ت / تن تن تن / تننیز این:مَفعولُن فاعِلاتُ مُستَفعِلُ فَعتن تن تن / تن ت تن ت / تن تن ت ت / تنو این:مُستَفعِلُ فاعِلاتُ مُستَفعِلُ فَعتن تن ت ت / تن ت تن ت / تن تن ت ت / تنهمۀ این وزن ها با وجود اختلافِ یک هجا ای که با هم دارند، ارزش زمانی یکسانی دارند و یک وزن واحد هستند.اگر دقّت کنید تنها تغییرِ صورت گرفته در آن ها، تبدیلِ رکنِ «مُستَفعِلُ» به «مَفعولُن» و بالعکس است. رکنِ «مُستَفعِلُ» متشکّل از دو هجای بلند و دو هجای کوتاه و رکنِ «مَفعولُن» متشکّل از سه هجای بلند است. در حقیقت دو هجای کوتاهِ آخرِ رکنِ «مُستَفعِلُ» یعنی «عِلُ» تبدیل به یک هجای بلند شده و آن را «مُستَفعِل» کرده که برای داشتن صورت زیباتر، آن را «مَفعولُن» می نویسیم. اصطلاحاً به این اختیار شعری یا خاصیّت عروضی، اختیار «قَلب» می گویند.به طور خلاصه در اختیار «قلب» در برخی از ارکانِ برخی از اوزان می توان دو هجای کوتاه را به یک هجای بلند و بالعکس تبدیل کرد.تنها پرسش باقی مانده می تواند این باشد که از کجا باید دانست که در چه جایی می توان از این اختیار استفاده کرد؟متأسفانه چون عروض هنوز بصورت علم درنیامده
پاسخ به این پرسش مشکل است. با آزمون و خطا می توانید به جایگاه درستِ این اختیار برسید و ملاک شما گوش دقیق و حسّاس است.

وزن شعر را دوستان اشتباه فرمودند چون وزن شعر «مفعولُ مفاعِلن مفاعیلن فع» هست. و در مصراع دوم هم یک اختیار شاعری استفاده شده یعنی دو هجای کوتاه را به هم وصل کرده یک هجای بلند خواندند.هر ساعتم اندرون بجوشد خون را- - 7 7 - 7 - 7 - - - -واگاهی نیست مردم بیرون را- - - (7 7) - 7 - 7 - (اِ کسذه طولانی) - - -

آنکه درمصراع سوم: آن کسی که و در مصراع چهارم می کُشد درست است نه می کِشد همچنین این مصراع طبق نسخه جناب فروغی پرسشی نیست.

دکلمه شعر فوق تقدیم به عزیزان

سلام لطفا تفسیر برای رباعی