گنج تاریخ ما - سعدی - اَعرابی را دیدم در حلقهٔ جوهریانِ بصره که حکایت همی‌کرد که: وقتی در بیابانی راه گم کرده بودم و از زاد معنیٰ چیزی با من نمانده بود و دل بر هلاک نهاده، که همی ناگاه کیسه‌ای یافتم پُر مروارید. هرگز آن ذوق و شادی فراموش نکنم که پنداشتم گندمِ بریان است، باز آن تلخی و نومیدی که معلوم کردم که مروارید است!

۱۳۹۲/۰۹/۲۳ - ۱۹:۲۸:۵۰

جوهری در اینجا به معنی جواهرفروش است.

۱۳۹۷/۰۹/۲۲ - ۱۷:۲۴:۰۸

با توجه به سیاق نثر مسجّعِ شیخ سعدی، پایان این حکایت احتمالا قافیه دار بوده، مثلا "مروارید غلطان" یا "درّ غلطان"

۱۳۹۷/۰۹/۲۲ - ۱۷:۲۹:۵۹

به عبارت واضحتر : معلوم کردم که مروارید غلطانستیامعلوم کردم که درّ غلطانست

۱۳۹۹/۰۶/۲۰ - ۰۸:۳۲:۱۸

درود به یاران. مرد بی توشه کاوفتاد از پای (پای اشتباه است، بار صحیح اسست)مرد بی توشه کاوفتاد از بار

۱۴۰۲/۰۷/۱۷ - ۰۳:۳۷:۰۹

خزف: سفالینه و یا خر مهره

۱۴۰۲/۱۱/۱۹ - ۰۴:۱۶:۳۹

چقدر سعدی زیبا حکایت میکند

سعدی