سعدی
حکایت شمارهٔ ۷
توانگری بخیل را پسری رنجور بود. نیکخواهان گفتندش: مصلحت آن است که ختم قرآنی کنی از بهر وی یا بذل قربانی. لختی به اندیشه فرو رفت و گفت: مصحف مهجور اولیتر است که گله دور.
صاحبدلی بشنید و گفت: ختمش به علت آن اختیار آمد که قرآن بر سر زبان است و زر در میان جان.
۳
دریغا گردن طاعت نهادن
گرش همراه بودی دست دادن
۴
به دیناری چو خر در گل بمانند
ور الحمدی بخواهی صد بخوانند
تصاویر و صوت
نظرات
علی فروزنده تبریزی
اصلاح
ali
۷
زکریا