سعدی
حکایت شمارهٔ ۱۶
پارسایی بر یکی از خداوندان نعمت گذر کرد که بنده‌ای را دست و پای استوار بسته عقوبت همی‌کرد. گفت: ای پسر همچو تو مخلوقی را خدای عز ّو جل اسیر حکم تو گردانیده است و تو را بر وی فضیلت داده شکر نعمت باری تعالی به جای آر و چندین جفا بر وی مپسند، نباید که فردای قیامت به از تو باشد و شرمساری بری.
۲
بر بنده مگیر خشم بسیار
جورش مکن و دلش میازار
۳
او را تو به ده درم خریدی
آخر نه به قدرت آفریدی
۴
این حکم و غرور و خشم تا چند
هست از تو بزرگتر خداوند
۵
ای خواجهٔ ارسلان و آغوش
فرمانده خود مکن فراموش
در خبر است از خواجهٔ عالم صلی الله علیه و سلم که گفت: بزرگترین حسرتی روز قیامت آن بود که یکی بندهٔ صالح را به بهشت برند و خواجهٔ فاسق را به دوزخ.
۷
بر غلامی که طوع خدمت توست
خشم بی حد مران و طیره مگیر
۸
که فضیحت بود به روز شمار
بنده آزاد و خواجه در زنجیر
تصاویر و صوت
نظرات
پیمائی
ناشناس
امین کیخا
امین کیخا
رضا شهنی
ایمان ملک محمدی