سعدی
شمارهٔ ۱۲۲
۱
نه آدمیست که در خرمی و مجموعی
به خستگان پراکنده بر نبخشاید
۲
گلیم خویش برآرد سیه گلیم از آب
وگر گلیم رفیق آب میبرد شاید
تصاویر و صوت
نظرات