سعدی

شمارهٔ ۱۹۵

طبیبی را حکایت کرد پیری

که می‌گردد سرم چون آسیایی

نه گوشی ماند فهمم را نه هوشی

نه دستی ماند جهدم را نه پایی

نه دیدن می‌توانم بی‌تأمل

نه رفتن می‌توانم بی‌عصایی

روان دردمندم را بیندیش

اگر دستت دهد تدبیر و رایی

وگر دانی که چشمم را بسازد

بساز از بهر چشمم توتیایی

ندیدم در جهان چون خاک شیراز

وزین ناسازتر آب و هوایی

گرم پای سفر بودی و رفتار

تحول کردمی زینجا به جایی

حکایت برگرفت آن پیر فرتوت

ز جور دور گیتی ماجرایی

طبیب محترم درماند عاجز

ز دستش تا به گردن در بلایی

۱۰

بگفتا صبر کن بر درد پیری

که جز مرگش نمی‌بینم دوایی

۱۳۹۹/۰۱/۲۶ - ۰۲:۳۴:۳۲

چرا حضرت سعدی میفرمایند ندیدم در جهان چون خاک شیراز، وزین ناساز تر آب و هوایی؟ناساز تر یعنی آزار دهنده؟شیراز به این خوبی/:

۱۳۹۹/۰۱/۲۶ - ۰۶:۳۷:۱۱

گرامی صدراندیدم در جهان چون خاک شیرازوزین ناسازتر آب و هواییاین بیت از زبان آن پیر فرتوت است ، نه اعتقاد سعدی