سعدی

شمارهٔ ۶۱

۱

شد غلامی به جوی، کـ‌آب آرَد

آبِ جوی آمد و، غلام بِبُرد

۲

دام، هر بار، «ماهی» آوردی

«ماهی»، این بار رفت و، دام بِبُرد

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

علی عباسی

۱۳۹۵/۱۰/۰۵ - ۰۳:۲۴:۰۲

عینا در باب دوم گلستان هم نقل شدست درداستان ماهی و دام

علی اصغر

۱۳۹۷/۰۳/۰۷ - ۰۵:۳۹:۰۴

به راستی که سعدی، فرمانروای ملک سخن است.از خواندن شعر فوق به وجد آمدم؛ بسیار پرمعنا و قابل تامل است.به نظرم مفهوم شعر این است که: بدون داشتن توانایی انجام کاری، مخصوصاً اعمال خطرناک، نباید به انجام آن مبادرت نمود، چرا که موجب تباهی انسان می گردد.