صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۱۴
۱
می‌توان در زلفِ او دیدن دلِ بیتاب را
پرده‌‌پوشی چون کند شب گوهرِ شب‌تاب را
۲
غیرتِ طاقِ دلاویزِ خمِ ابروی او
همچو ناخن می‌خراشد سینهٔ محراب را
۳
دیدهٔ حسرت عنانِ عمر نتواند گرفت
هیچ دامی مانع از جولان نگردد آب را
۴
چون عنان‌داری کنم دل را، که چشمِ شوخِ او
شهپرِ پرواز می‌گردد دلِ بیتاب را
۵
در لباسِ عاریت چون ابرِ آرامش مجو
برقِ زیرِ پوست باشد جامهٔ سنجاب را
۶
خاکیان را بحرِ رحمت می‌کند روشنگری
موجهٔ دریاست صیقل، ظلمتِ سیلاب را
تصاویر و صوت
نظرات