صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۱۶۴۶
۱
بنفشه پیش خطت قفل بر زبان انداخت
گهر ز شرم لبت سنگ در دهان انداخت
۲
ز سنگ تفرقه یک شیشه درست نماند
چه فتنه بود که زلف تو در میان انداخت
۳
کدام سینه هدف شد، که ناوکش خود را
نفس گداخته در خانه کمان انداخت
۴
گلاب صبح قیامت کجا به هوش آرد؟
مرا که حیرت دیدار از زبان انداخت
۵
اگر به دامن همت غبار نشیند
ز آسیای فلک آب می توان انداخت
۶
ازان به دیده خورشید، عشق سوزن زد
که طرح بوسه بر آن خاک آستان انداخت
۷
فسردگی نفس شعله را گره زده بود
سپند، زمزمه عشق در میان انداخت
۸
به کلک قدرت صائب شکستگی مرساد!
که طرز حافظ شیراز در میان انداخت
تصاویر و صوت
نظرات
محسن شفیعی