صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۱۶۷۴

خوشا سری که ز تدبیر عقل نومیدست

که سال و ماه به دیوانه سر به سر عیدست

ز شهر دورشدن ها کفایت مجنون

همین بس است که فارغ ز دید و وادیدست

مدار دست ز اصلاح خود به موی سفید

که دل سفید چو گردید صبح امیدست

به گوشمال مده رو سیاه را تهدید

که بنده را خط راه گریز، تهدیدست

همین بس است ز قهر خدا سزای بخیل

که فقر دارد و از مزد فقر نومیدست

خبر ز تلخی آب بقا کسی دارد

که همچو خضر گرفتار عمر جاویدست

غرور حسن گرفته است دیده خورشید

وگرنه لاغری ماه، عیب خورشیدست

مباش بی نفس سرد یک زمان صائب

که آه سرد در آن نشأه سایه بیدست

دیوان صائب تبریزی - به کوشش محمد قهرمان، ج ۲ (غزلیات: ت ـ خ) - صائب تبریزی - تصویر ۳۶۹

موسی عبداللهی

۱۴۰۲/۰۶/۲۸ - ۱۰:۰۷:۳۱

🌺🍂🍃🌺🍃🍂🌺🍃🍂🍃🌺🍃🍂🍂🍃🌺 🌺🍂 🍃 🔰 "تدبیر و دانش " 🥀خوشا سری که ز تدبیر عقل نومیدست🥀که سال و ماه به دیوانه سر به سر عیدست 🥀ز شهر دورشدن ها کفایت مجنون🥀همین بس است که فارغ ز دید و وادیدست 🥀مدار دست ز اصلاح خود به موی سفید🥀که دل سفید چو گردید صبح امیدست 🥀به گوشمال مده رو سیاه را تهدید🥀که بنده را خط راه گریز، تهدیدست 🥀همین بس است ز قهر خدا سزای بخیل🥀که فقر دارد و از مزد فقر نومیدست 🥀خبر ز تلخی آب بقا کسی دارد🥀که همچو خضر گرفتار عمر جاویدست 🥀غرور حسن گرفته است دیده خورشید🥀وگرنه لاغری ماه، عیب خورشیدست 🥀مباش بی نفس سرد یک زمان صائب🥀که آه سرد در آن نشأه سایه بیدست 🔸حضرت-صائب تبریزی:«🕊️🌹» 🔹شرح ابیات: ✍️خوشا به سر آن کس که از تدبیر و دانش خود استفاده می‌کند و ناامید نمی‌شود. او همیشه شاد و خوشحال است و همیشه به عید و جشن می‌رود.مجنون، بهترین کاری که می‌تواند بکند، دور شدن از شهر و افراد آن است. او به خودش می‌رسد و دیگر به دید دیگران اهمیتی نمی‌دهد. ✅بهترین کاری که می‌توانیم بکنیم، اصلاح خودمان است. این کار به ما امید و شادی می‌دهد.بهتر است که به تهدیدهای سیاه نگاه نکنیم و به جای آن، به خط راه خودمان توجه کنیم.قهر خدا به بخیلی، می‌تواند تنها پاداش فقر باشد و فقرمان نباید از پاداش خود ناامید شوند.تنها کسی که می‌تواند از تلخی آب بقا بگوید، کسی است که مانند خضر، به عمر جاوید دست یافته است. 🔑 خورشید به خاطر زیبایی خود، غرور گرفته است. اگرچه ماه لاغر است، اما عیب خورشید است.صائب نباید بی نفس و سرد باشد، زیرا آه سرد در آن نشأت سایه بید است. بهتر است که همیشه شاد و پرانرژی باشد.🌺🍂🍃🌺🍂🍂🍃🌺🍃🌺🍂🍃🌺🍂🍃🌺🍂🍃🌺🍂🍃

صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۱۶۷۴

تصاویر و صوت

نظرات

موسی عبداللهی