صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۱۷۸

چشم شوخش می برد آرام و تسکین مرا

می دهد سر در بیابان کوه تمکین مرا

گردش چشمی که من دیدم ازان وحشی غزال

در فلاخن می گذارد خواب سنگین مرا

پای گل را می گرفت از اشک خجلت در نگار

باغبان می دید اگر دست نگارین مرا

می شدی زنار خونین جوی شیرش بر کمر

بیستون گر می کشیدی ناز شیرین مرا

بعد مردن نیست حیرت گر ز سر گیرم حیات

گر کنند از خشت خم احباب بالین مرا

گرچه خون را مشک می‌سازم، سپهر تنگ چشم

خون به منت می دهد آهوی مشکین مرا

کرد تحسین رسایی های فهم خویشتن

آن که تحسین کرد صائب فکر رنگین مرا

دیوان صائب تبریزی - به کوشش محمد قهرمان؛ غزلیات: الف - ب - تصویر ۱۱۴

دیوان صائب تبریزی (مطابق نسخه دو جلدی ۱۰۷۲ ه. ق، به خط صائب از مجموعه شخصی) به اهتمام جهانگیر منصور ج ۱ - صائب تبریزی - تصویر ۲۳۷

موسی عبداللهی

۱۴۰۲/۰۶/۲۸ - ۱۲:۳۶:۰۱

🌺🍂🍃🌺🍃🍂🌺🍃🍂🍃🌺🍃🍂🍂🍃🌺 🌺🍂 🍃 🌖آرامش و هیجان چشمان👀 رنگین 🥀چشم شوخش می برد آرام و تسکین مرا🥀می دهد سر در بیابان کوه تمکین مرا 🥀گردش چشمی که من دیدم ازان وحشی غزال🥀در فلاخن می گذارد خواب سنگین مرا 🥀پای گل را می گرفت از اشک خجلت در نگار🥀باغبان می دید اگر دست نگارین مرا 🥀می شدی زنار خونین جوی شیرش بر کمر🥀بیستون گر می کشیدی ناز شیرین مرا 🥀بعد مردن نیست حیرت گر ز سر گیرم حیات🥀گر کنند از خشت خم احباب بالین مرا 🥀گر چه خون را مشک می سازم، سپهر تنگ چشم🥀خون به منت می دهد آهوی مشکین مرا 🥀کرد تحسین رسایی های فهم خویشتن🥀آن که تحسین کرد صائب فکر رنگین مرا 🔸حضرت-صائب تبریزی:«🕊️🌹» 🔹شرح ابیات: 🔰چشمان شوخ و شاد او، آرامش و آسایش مرا به دست می‌دهد. در بیابان‌ها و کوهستان‌ها احساس اطمینان و تسکین را به من هدیه می‌کند. چشمان خود را، مانند جفتی از وحشی غزال، به من نشان می‌دهد و سپس با خواب سنگینی مرا در آغوش می‌گیرد. ✍️ او، از اشک‌هایی که در چشمان آن زیباروی فروغ دیدم، عطر گل را می‌گیرد و اگر دست آن زیبارو را دید، باغبان را نیز ملاقات می‌کند. او می‌توانست به عنوان رودخانه‌ای خونین بر روی شانه شیری بایستد و اگر بیستون را جستجو می‌کرد، شیرینی ناز و نیاز را به من می‌آموخت. ✅ پس از مرگ، حیرتی وجود ندارد، اگر بخواهم احیا شوم، احبابم به خاک پرتاب کنند. گرچه خون، مشک را برایم ایجاد می‌کند، آهویی با بوی مشک به من سپرده می‌شود. 🔑 تحسینهای خویشتن‌داری‌های فهمم، درستی و صحت افکار رنگینم را به من نشان داد 🌺🍂🍃🌺🍂🍂🍃🌺🍃🌺🍂🍃🌺🍂🍃🌺🍂🍃🌺🍂🍃

صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۱۷۸

تصاویر و صوت

نظرات

موسی عبداللهی