صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۱۸۳۵
۱
ز زخم تیغ زبان هوش من بلندی یافت
ز نیش، چاشنی نوش من بلندی یافت
۲
نفس به سینه صبح سخن گره شده بود
چو مشرق این علم از دوش من بلندی یافت
۳
ز عشق آتشی افتاد در وجود مرا
که سقف نه فلک از جوش من بلندی یافت
۴
درین ریاض من آن قمریم که قامت سرو
ز تنگ گیری آغوش من بلندی یافت
۵
به شیشه خانه افلاک می زند خود را
چنین که خشت خم از جوش من بلندی یافت
۶
مرا ز دیده بندگان مکن بیرون
که حلقه فلک از گوش من بلندی یافت
۷
ز خواب بیخبران گشت چشم من بیدار
ز مستی دگران هوش من بلندی یافت
۸
هزار عقده دل چون نسیم صبح گشود
دمی که از لب خاموش من بلندی یافت
۹
نبود هوش مرا تا خبر ز خویشم بود
ز فیض بیخبری هوش من بلندی یافت
۱۰
یکی هزار شد از بند، عشق پنهانم
ز کاوش آتش خس پوش من بلندی یافت
۱۱
ز هر زمین که غباری بلند شد صائب
به قصد آینه هوش من بلندی یافت
تصاویر و صوت
نظرات
محسن حیدرزاده جزی