صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۲۰
۱
از جهان تا رشته‌تابی دسترس باشد ترا
هر سر خاری درین وادی عسس باشد ترا
۲
چند از آمیزشِ دریای وحدت چون حباب
پرده‌دارِ چشمِ کوته‌بین، نفَس باشد ترا؟
۳
تا تو می‌لرزی به تار و پودِ هستی همچو موج
قسمت از دریای گوهر خار و خس باشد ترا
۴
چشمِ بی شرمِ تو سیری را نمی داند که چیست
در تلاشِ رزق تا حرصِ مگس باشد ترا
۵
چون شرر در سنگ، بی برگی ترا دارد ضعیف
می‌شوی سرکش اگر یک مشتِ خس باشد ترا
۶
می‌شوی افتاده‌تر، هر چند برخیزی ز جا
تا ز مردم دستگیری ملتمس باشد ترا
۷
شرم‌دار از حق، منال از بی کسی چون ناکسان
کیست آخر عالِمِ ناکس که کس باشد ترا
۸
از گرفتارانِ خود، صیاد می‌گیرد خبر
فکرِ روزی، چند در کُنجِ قفس باشد ترا
۹
آرزو کرده است آبستن ترا همچو زنان
زان ز دنیا هر زمان چیزی هوس باشد ترا
۱۰
صرف در پردازِ دل کن قوّتِ بازوی خویش
در جهانِ تیره صائب تا نفس باشد ترا
تصاویر و صوت
نظرات
حسین آقا