صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۲۰۰۳
۱
دنیا برای بیخبران عیش خانه ای است
مرغ حریص را گره دام، دانه ای است
۲
شور مرا نسیم بهاران بهانه ای است
هر شاخ گل، جنون مرا تازیانه ای است
۳
از اختیار ناقص خود دست شستن است
گر بحر بیکران جهان را کرانه ای است
۴
شوری که کوه سر به بیابان نهد ازو
بخت به خواب رفته ما را فسانه ای است
۵
آزاده ای که خاک نهادی است مشربش
بر صدر اگر قرار کند، آستانه ای است
۶
دل را بس است از دو جهان درد و داغ عشق
مرغ غریب را پر و بال آشیانه ای است
۷
زنهار پا برون منه از گوشه قفس
مطلب ز زندگانی اگر آب و دانه ای است
۸
چون آفتاب خنده بر آفاق می زند
آن را که همچو چهره زرین، خزانه ای است
۹
صحن چمن ز نغمه طرازان تهی شده است
از بلبلان به جای، همین آشیانه ای است
۱۰
صائب در کریم به محتاج بسته نیست
طاعت وسیله ای و عبادت بهانه ای است
تصاویر و صوت
نظرات