صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۲۱۵

طی به ماهی سازد از کندی، ره یک روزه را

رشته بیرون آمده است از پای، ماه روزه را

در مه شوال، دست از باده روشن مدار

صیقل سی روزه باید، ظلمت سی روزه را

در خسیسان عیب ظاهر گردد اسباب طمع

می کند کوری مثنی، کاسه دریوزه را

دل ز دنیا زودتر گردد جوانان را خنک

کهنگی از سردی آب است مانع کوزه را

در غریبی زود میرد ناز پرورد وطن

شد نگین دان چار دیوار لحد فیروزه را

سخت رویی با ملایم طینتان زیبنده نیست

در زمین نرم بیرون آور از پا موزه را

دیده عاشق نگردد صائب از دیدار سیر

کز طمع سیری نباشد کاسه دریوزه را