صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۲۲۳

سنگ طفلان مومیایی شد دل دیوانه را

شد شکستن باعث آبادی این ویرانه را

نغمه در جوش آورد خون من دیوانه را

می رساند ناخن مطرب به آب این خانه را

آنچنان کز موج گردد شورش دریا زیاد

می کند دیوانه تر زنجیر این دیوانه را

روی در عشق حقیقی از مجاز آورده ایم

شسته ایم از لوح خاطر ابجد طفلانه را

چشم شور تلخکامان حلقه بر در زد مرا

تا چو زنبور عسل پر شهد کردم خانه را

عاشق و اندیشه بوس و تمنای کنار؟

بهر عبرت شمع آتش می زند پروانه را

سبحه تزویر زاهد نیست بی مکر و فریب

ریشه ها در دل دوانیده است دام این دانه را

می رساند بوی می خود را به مخموران خویش

گو برآرد محتسب با گل در میخانه را

در سواد شهر، مجنون سیر صحرا می کند

نیست با لفظ آشنایی معنی بیگانه را

۱۰

می تواند برق آفت را سپرداری کند

گر کند قفل دهان مور، خرمن دانه را

۱۱

سربلندان خرابات مغان کوچک دلند

با بزرگی خم به سر جا می دهد پیمانه را

۱۲

دل عبث چشمی به خال زیر زلفش دوخته است

چون گره نتوان جدا از دام کرد این دانه را

۱۳

بر کمال خوش قماشی حجت ناطق بود

این که پشت و رو نباشد مردم بیگانه را

۱۴

همچو شمع کشته گیرد زندگانی را ز سر

جامه فانوس اگر گردد کفن پروانه را

۱۵

خون ما را شعله آواز می آرد به جوش

می رساند ناخن مطرب به آب این خانه را

۱۶

گر نیاید بر سر انصاف صائب محتسب

می گشاید زور می آخر در میخانه را

دیوان صائب تبریزی - به کوشش محمد قهرمان؛ غزلیات: الف - ب - تصویر ۱۳۶

نادر..

۱۳۹۶/۰۳/۱۱ - ۱۲:۳۲:۴۳

عاشق و اندیشه ی بوس و تمنای کنار؟بهر عبرت شمع آتش می زند پروانه را.....دل عبث چشمی به خال زیر زلفش دوخته است،چون گره نتوان جدا از دام کرد این دانه را..

مهناز ، س

۱۳۹۶/۰۳/۱۱ - ۱۵:۰۰:۳۹

معجزه ی عشقپر کن شراب مهر و محبت پیاله را در یاب خلسه ها ی می پر شراره راای دل مسوز در تب بی حاصلی که عشق درمان کند نهان پر از آه و ناله رااز سوز دل چه سود که عمری ست بر هدر پر کن ز موج عشق نهان گاه خانه را بر هر چه دل دهی چه لب لعل و کوی یار یا سر کنی حکایت گیسو و شانه را بر کاغذ آوری غزلی در فراق یار تا بشکنی ز درد ، سکوت شبانه رادردام توست آهوی خوش خط و خال عشق هشدار تا که کم نکنی آب و دانه راهر موج عشق بر تو فشاند هزار دُرّ ارزا نی تو باد به ساحل فتاده را تا قدر آن بشنا سی از آن توست ارزان مده ز کف گهر شاهواره راآن خوش بود که در صف مستان بی ریا بنشینی ، انتظار کشی دور باده راآن خلسه ای که از می مهر آیدت پدید گلزار می کند سراسر این آشیانه رایارب مسوز جان ” نیا “ را در آرزوبنگر به سوی عشق ، دو دست گشاده را

نادر..

۱۳۹۶/۰۳/۱۲ - ۰۲:۳۵:۲۱

غزلی زیبا و دلنشین است دوست عزیز.. سپاس و آفرین بر شما و این شاعر بزرگوار..دیگر این که در وزن دو مصراع گویا اتفاقی رخ داده است:تا قدر آن بشناسی، از آن توست.. (شاید: مادام قدر آن بشناسی، از آن توست)گلزار می کند سراسر این آشیانه را.. (شاید: گلزار می کند همه این آشیانه را)

صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۲۲۳

تصاویر و صوت

نظرات

نادر..

مهناز ، س

نادر..

مینا مینوی

مینا مینوی

مهناز ، س