صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۲۹۵۳
۱
ز آه عاشقان اندیشه‌ای اختر نمی‌دارد
ز دود تلخ پروا دیده مجمر نمی‌دارد
۲
به تلخی صبر کن تا معدن گوهر توانی شد
که آب بحر چون شیرین شود گوهر نمی‌دارد
۳
ز آسیب شکستن نیست شاخ پرثمر ایمن
غم فربه شدن صید مرا لاغر نمی‌دارد
۴
چه سازم بر جگر دندان نومیدی نیفشارم؟
جراحت‌های پنهان بخیه دیگر نمی‌دارد
۵
درین گلزار زیبنده است تاج زر به بینایی
که چشم از پشت پای خود چو نرگس برنمی‌دارد
۶
ندارد حاصلی جز ناله پیوند تهی‌چشمان
نیی کز چاه می‌آید برون شکر نمی‌دارد
۷
خرد دارد غم دنیا، غرور عشق را نازم
که گر افتد ز دستش هردو عالم، برنمی‌دارد
۸
غنیمت دان درین عالم وصال سبزخطان را
که باغ خُلد این ریحان جان‌پرور نمی‌دارد
۹
ز بخت تیرهٔ ما شد غبارآلود خط لعلش
وگرنه آتش یاقوت خاکستر نمی‌دارد
۱۰
به لوح ساده از روشن‌ضمیران صلح کن صائب
که چون آیینه گردد صیقلی جوهر نمی‌دارد
تصاویر و صوت
نظرات