صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۳۵۶۷

شب که روی تو ز می در عرق افشانی بود

دل سراسیمه تر از کشتی طوفانی بود

خار در پیرهنم جوهر ذاتی می ریخت

بس که چون تیغ مرا ذوق ز عریانی بود

دیده شوخ به گرداب غم انداخت مرا

یاد آن روز که در عالم حیرانی بود

شیشه و سنگ بغل گیری هم می کردند

چه صفا بود که در عالم روحانی بود

شوق روزی که به گرد تو مرا می گرداند

آسمان صورت دیوار گرانجانی بود

شهری از حسن غریب تو بیابانی شد

عاشق لیلی اگر یک دو بیابانی بود

از سر کوی تو روزی که به جنت رفتم

توشه راه من از اشک پشیمانی بود

چون قلم تا کمر هستی ناقص بستم

تیغ دایم به سرم از خط پیشانی بود

تا برآورد سر از حلقه مستی صائب

دل ما شانه کش زلف پریشانی بود

دیوان صائب تبریزی (مطابق نسخه دو جلدی ۱۰۷۲ ه. ق، به خط صائب از مجموعه شخصی) به اهتمام جهانگیر منصور ج ۱ - صائب تبریزی - تصویر ۶۷۱

کلیات صائب تبریزی از روی نسخهٔ خطی که خود شاعر تصحیح نموده با مقدمه و شرح حال آقای امیری فیروزکوهی از انتشارات کتابفروشی خیام، مقدمه مورخ ۱۳۳۳ شمسی - گردآورنده: ج. آزمون - تصویر ۹۲۹

دیوان صائب تبریزی- به کوشش محمد قهرمان،، غزلیات (د)، جلد چهارم - محمدعلی صائب تبریزی - تصویر ۱۶۴

nabavar

۱۴۰۲/۱۱/۰۶ - ۱۶:۴۹:۱۲

با همین قافیه از عباس نیای نوری ” نیا “ بی ریایی گذشت آنچه مرا با تو هم صدایی بود که آشنایی ما لطف کبریایی بود گذشت آنچه مرا درشب سیاه و غمین امید صبح و خیال تو لایلایی بود گذشت آن که دمی یاد دوستان بودی گمان ما به رفیقی و دیر پایی بود مثال آینه ی صاف و پاک از زنگار امید ما به نگاه تو بی جدایی بود به پای عشق نوشتیم گر محبت تو به چشم حسرت ما دود مبتلایی بود کنار جوی نشستیم و تشنه لب ماندیم که ناز کار تو و کار ما گدایی بود نوای چنگ تو آهنگ در مخالف زد که ضرب دست تو آوای بی وفایی بود به ساغر تو ندیدیم باده ای از مهر که رنگ و بوش همانند آشنایی بود اگر ”نیا“ به قمار تو باخت هستی را گذشت ، لیک گمانش به بی ریایی بود

صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۳۵۶۷

تصاویر و صوت

نظرات

nabavar