صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۳۶۵۳

می خلد بیشتر از تیر به دل موی سفید

کار شمشیر دو دم می کند ابروی سفید

خواب من چون نشود تلخ ز پیری، که مرا

می گزد بیشتر از مار سیه، موی سفید

می کند ماه محرم مه عید خود را

به خضاب آن که سیه می کند ابروی سفید

سر برآرد ز گریبان کفن چون خورشید

به شبستان لحد هرکه برد روی سفید

پیر چون زنده دل افتد، ز جوان کمتر نیست

می برد زنگ ز دل صبح به گیسوی سفید

این که از چهره به ظاهر سیهی برد مرا

کاش می برد سیاهی ز دلم موی سفید

چون ز جان دست نشوییم، که همچون قلاب

دامن مرگ به خود می کشد ابروی سفید

خوشتر از عنبر خام است بهار عنبر

نیست هرگز به دل پیر گران موی سفید

دیوان صائب تبریزی- به کوشش محمد قهرمان،، غزلیات (د)، جلد چهارم - محمدعلی صائب تبریزی - تصویر ۲۰۱

دیوان صائب تبریزی (مطابق نسخه دو جلدی ۱۰۷۲ ه. ق، به خاط صائب از مجموعه شخصی) به اهتمام جهانگیر منصور ج ۲ - صائب تبریزی - تصویر ۱۸

ماهرخ

۱۳۹۹/۰۴/۰۵ - ۰۷:۲۶:۲۷

سلام دوستان مفهوم مصرع دوم این بیت رو میشه بفرماییدپیر چون زنده دل افتد، ز جوان کمتر نیستمی برد زنگ ز دل صبح به گیسوی سفید

nabavar

۱۳۹۹/۰۴/۰۵ - ۱۱:۵۸:۳۷

گرامی ماهرخپیر چون زنده دل افتد، ز جوان کمتر نیستمی برد زنگ ز دل، صبح به گیسوی سفیدگویا می گوید: با سپیده ی صنح {سپیده ی صبح را به گیسوی سپید تشبیه کرده}غم از دل می رود، هم چنانکه پیرِ زنده دل با موی سپید، چون جوانان شاد است

صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۳۶۵۳

تصاویر و صوت

نظرات

ماهرخ

nabavar