صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۳۷۰۱
۱
ز می‌پرستی خود لاله برنمی‌گردد
شب سیاه درونان سحر نمی‌گردد
۲
دمید خط و دل سخت یار نرم نشد
ز دود، دیده، آیینه تر نمی‌گردد
۳
دلیل راحت ملک عدم همین کافی است
که هرکه رفت به آن راه برنمی‌گردد
۴
مدار چشم اقامت ز دولت دنیا
که آفتاب ملول از سفر نمی‌گردد
۵
درین محیط که از صدق می‌گشاید لب؟
که چون دهان صدف پرگهر نمی‌گردد
۶
ز شست صاف تو صیدی که می‌گشاید لب؟
کباب تا نشود باخبر نمی‌گردد
۷
مکن ز چتر مرصع به بی‌کلاهان فخر
که پیش تیر حوادث سپر نمی‌گردد
۸
درین ریاض به جز آب تیشه، نخل امید
ز هیچ آب دگر بارور نمی‌گردد
۹
ز آفتاب دل ذره سرد شد صائب
دل من است که از یار برنمی‌گردد
تصاویر و صوت
نظرات