صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۳۷۱۷
۱
نشاط عالم فانی ملال می‌آرد
چو لاله دل سیهی رنگ آل می‌آرد
۲
مرا ز کاهش ماه تمام، روشن شد
که هر کمالی با خود زوال می‌آرد
۳
فریب زینت دنیا مخور ز ساده‌دلی
که گوشوار زرش گوشمال می‌آرد
۴
نفس درازی بیجا کمند آفت‌هاست
به گله گرگ سگ هرزه نال می‌آرد
۵
اگر عرق، نکند پرده‌داری رویش
که تاب شعشعه آن جمال می‌آرد؟
۶
به می شکسته شود گر خمار مخموران
مرا نظارهٔ ساقی به حال می‌آرد
۷
کسی که رام کند آهوان وحشی را
ترا به خون جگر در خیال می‌آرد
۸
نظر ز لفظ به معنی است موشکافان را
مرا به دام کجا خط و خال می‌آرد؟
۹
خیال آن دهن و فکر آن میان صائب
مرا به عالم فکر و خیال می‌آرد
تصاویر و صوت
نظرات