صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۴۱
۱
نیستی طفل، اینقدر بر خاک غلتیدن چرا؟
گِل به روی آفتابِ روح مالیدن چرا
۲
جسمِ خاکی چیست کز وی دست نتوان برفشاند؟
گَردِ دست و پای خود چون گربه لیسیدن چرا
۳
خاکِ صحرای عدم از خونِ هستی بهترست
بر سرِ جان اینقدر ای شمع لرزیدن چرا
۴
کور را از رهبرِ بینا بریدن غافلی است
بی‌سبب از عیب‌بینِ خویش رنجیدن چرا
۵
سروِ من، با سایهٔ خود سَر‌گرانی رسم نیست
اینقدر از خاکسارِ خویش رنجیدن چرا
۶
سنگ را پَر می‌دهد شوقِ عزیزانِ وطن
ای کم از سنگِ نشان، از جا نجنبیدن چرا
۷
(قدرِ شعر تر چه می‌دانند ناقص‌طینتان؟
آب حیوان بر زمینِ شوره پاشیدن چرا)
۸
(عمر چون بادِ بهاری دامن‌افشان می‌رود
در میانِ خار و خس چون گل نخندیدن چرا)
۹
بعدِ عمری از لبِ لعلِ تو بوسی خواسته است
اینقدر از صائبِ گستاخ، رنجیدن چرا؟
تصاویر و صوت
نظرات
امین