صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۴۱۴۹

گوش از برای نغمه تر آفریده اند

وز بهر روی خوب نظرآفریده اند

چشم از برای گریه ولب از برای آه

وز بهر داغ لخت جگر آفریده اند

مقصود از صدف گهر آبدار اوست

از بهر اشک دیده تر آفریده اند

بی شک گرم یک مژه برهم زدن مباش

کاین رشته را برای گهر آفریده اند

هر چهره نیست قابل خونابه سرشک

کاین سکه بهر روی چو زر آفریده اند

مگشا به هر سمنبری آغوش خویش را

کاین هاله را برای قمر آفریده اند

خط را برات بر لب خوبان نوشته اند

از بهر مور تنگ شکر آفریده اند

سنگ است باب خنده بیجای غافلان

از بهر کبک کوه وکمر آفریده اند

انصاف نیست هیزم دوزخ کند کسی

نخلی که از برای ثمر آفریده اند

۱۰

صائب بود ز کیسه دریا سخای ابر

دل را برای دیده ترآفریده اند