صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۴۳۳۰

چشمی که مقید به نظر باز نگردد

چون دیده آیینه سخنساز نگردد

آغاز ترا رتبه انجام کمال است

انجام تو چون بهتر از آغاز نگردد

من حرف ز عشاق زنم او ز مخالف

طنبور من و عقل به هم ساز نگردد

هر کس شنود نغمه داودی زنجیر

پروانه هر شعله آواز نگردد

ای وای اگر طایر رم کرده جان را

خالش گره رشته پروانه نگردد

هرگز ز کمانخانه ابروی مکافات

تیری نگشایم که به من باز نگردد

هرگز نچکد از الف خامه صائب

یک نقطه که خال لب اعجاز نگردد