صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۴۴۲۸

آه از دل جویای تو بیتاب برآید

غواص نفس سوخته از آب برآید

قانع به شکایت نگشاید لب خود را

زین زخم محال است که خوناب برآید

در روز چسان جلوه کند کرم شب افروز

با روی تو چون ماه جهانتاب برآید

از آه اثر در دل معشوق توان کرد

گوهر اگر از بحر به قلاب برآید

از تشنه لبی رفت مرا دست ودل از کار

جایی که ز ناخن به زمین آب برآید

بی خواست تراوش کند آه از دل پرخون

غواص نفس سوخته ازآب برآید

در دیده صیاد بهشتی است کمینگاه

زاهد به چه تقریب به محراب برآید

بیقدر گرامی شود از گوشه عزلت

باران ز صدف گوهر سیراب برآید

صائب چه کند حوصله با زور می ناب

ویرانه کی از عهده سیلاب برآید