صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۴۷۹۴
۱
ز سرو قدِ تو شد شوره زارِ امکان سبز
ز شمعِ سبز تو شد بختِ این شبستان سبز
۲
ز خطِ پشتِ لبت زنده می شود دلها
چنین بود چو کند سبزه آبِ حیوان سبز
۳
میانِ اهلِ جنون سبز چوُن توانم شد؟
نشد ز گریهٔ من خارِ این بیابان سبز
۴
به رودِ نیل رسان خویش را که هیهات است
کز آبِ چاه شود بختِ ماهِ کنعان سبز
۵
ز هم گزیر ندارند نوش و نیش جهان
که بی گره نشود نی ز شکرستان سبز
۶
چو زنگ از دلِ من بُرد باده، دانستم
که تخمِ سوخته گردد به ابرِ احسان سبز
۷
تجَّردی که بوَد در لباس، محفوظ است
پناهِ شیر بود هست تا نیستان سبز
۸
دلِ حریص به زنگِ قساوت آلوده است
که نانِ همیشه گدا را شود در انبان سبز
۹
ز چشمِ شورِ کواکب مَجو برومندی
که هیچ دانه نگردد به زیرِ دندان سبز
۱۰
اگر گشایشِ دل خواهی از بلا مگریز
که دانه می‌شود اینجا ز تیرِ باران سبز
۱۱
به باده جوش! نزدِ خونِ خشکِ من صائب
نشد ز تربیتِ بحر شاخِ مرجان سبز
تصاویر و صوت
نظرات